Afgesloten van de buitenwereld...

Op dit moment (dinsdag de 22e rond 14.30 uur) moet ik zo om mezelf lachen. Ik zit op een plek, ergens in Mozambique, volledig afgesloten van de buiten wereld, vast op een bouwplaats tot vrijdagmorgen. Met een te koude korte broek in enorme regen en onweersbuien. Maar wat geniet ik… Ik zit namelijk op een veranda uitkijkend over de zee waar de walvissen lekker spelen vlak voor de kust met een goed boek. Je kan het veel slechter treffen toch?

Maar soms denk ik best, wat zoek ik hier toch in Mozambique, waarom niet op het heerlijke Aruba of Curaçao van voorgaande jaren, waar je je werkelijk in luxe waant? Maar dit land zet me weer met beide voeten op de grond. Ik blijf me maar afvragen hoe zo’n mooi, groot en vruchtbaar land met een super mooie kust, en onderwater leven nog steeds tot één van de armste landen ter wereld kan behoren. Dat hier nog steeds 90% van de bevolking in kleine hutjes leeft op het platte land, zonder waterleiding, elektra en sanitaire voorzieningen. Dat we dit als wereld bewoners gewoon laten gebeuren. Het enorme contrast met ons Nederland, waar wij mokken omdat we in “een crisis” zitten en ons dagenlang druk kunnen maken over of zwarte piet nog wel zwart mag zijn…

Het duurt overigens wel even voordat jullie dit lezen, van de buitenwereld afgesloten is ook echt afgesloten dus ook geen internet, maar hier gelukkig wel water en elektriciteit… Maar goed eerst terug naar zondagavond.

Zondagavond hebben we een verschrikkelijk vage film gekeken, Mr Nobody. Hij was zo vaag dat we er uiteindelijk best om moesten lachen. Verder heb ik mijn spullen ingepakt. Alleen het hoognodige voor aan het strand, de rest laat ik achter in Maputo en pik dit komend weekend weer op. In het noorden is het nog mooi weer, 29 graden dus dat gaat helemaal goed komen (dacht ik).

Maandag 21 oktober
Na het ontbijt met Rik meegegaan naar kantoor. Hier een rondleiding gehad en allerlei info gekregen over de verschillende projecten. Op Youtube even zoeken op SNV Mozambique en je vind een heel mooi filmpje over de noodzaak van oventjes ipv koken op de traditionele manier. Kijk maar eens als je dat leuk vind. De oventjes worden hier lokaal gemaakt en kunnen gekocht worden voor tussen de 6 en 10 euro. Deze kosten hebben ze na 3 maanden al weer terugverdiend en zorgt voor een veel betere gezondheid voor iedereen. Maar ze doen natuurlijk nog veel meer…

Om half tien kwam mijn chauffeur me ophalen, hij was klaar voor vertrek. Na een aantal binnendoor weggetjes (wat ik niet erg vind natuurlijk) kwamen we op de beruchte N1 uit. Een van de weinige wegen hier. Deze loopt van noord naar zuid Mozambique. Je doet er 4 dagen over om hem helemaal af te rijden. Ik doe er maar een klein stukje van, zo’n 500 km bleek aan het einde van de dag.

De chauffeur, die niet heel goed Engels kan, probeert me toch zo goed als het kan in de ruim 6 uur durende tocht nog wat van info te voorzien. Wat vooral inhoud dat hij alle plaatsen en provincies waar we doorkwamen opnoemde. Onderweg even een lekker broodje gehaald bij de benzinepomp, en door. Want hij moet vandaag ook nog weer terug naar Maputo en dan het liefst ook nog voor donker. Vlak bij Inhamane hebben we de N1 verlaten voor een zandpad waar je niet anders dan met een 4x4 doorheen komt. Op ongeveer 15 km kwamen we door een klein dorpje wat denk ik Zavora was en waar het ziekenhuis is wat gebouwd is met onder andere Oldebroeks geld en vrijwilligers. Maar voor ik het eigenlijk door had waren we er al weer voorbij op zoek naar de lodge. Na wat vragen kwamen we tegen vier uur dan toch uiteindelijke aan bij Nhanombe Lodge. François heeft vorige week contact gehad met hen (waar ik bij zat) en ik zou hier meer dan welkom zijn.

Op internet zag het er veel belovend uit, maar daar kon ik hier weinig van ontdekken. Er was niets, op een paar op instorten staande hutten na… en een schoonmaakster die geen Engels sprak. Iets verder op liep er nog een man die wel iets Engels sprak. Op de vraag of er een kamer voor me was, zei hij nee. Maar toen ik vroeg of ze dicht waren, zei hij ook nee. Maar de man gaaf aan dat het beter was om hier niet te blijven. Gelukkig was de chauffeur er nog en zijn we verderop op zoek gegaan naar een andere slaapplek. Een eind verder het zandpad op kwamen we uit bij Zavora Lodge. Hier zijn ze echter de boel aan het verbouwen voor het zomer seizoen. Als het goed is komen dan de Zuid Afrikaners die hier een duikvakantie gaan vieren. Het is een enorme bouwput maar hadden nog 1 kamer vrij met douche en toilet buiten, maar wel vast aan de kamer. Mooi bovenop de duin met uitzicht over zee. Echt een fantastisch plekje. Van de chauffeur moest ik eerst Rik bellen om te vragen of ik hier wel mocht blijven. Dus ik heel hard lachen, heerlijk die overbezorgde mannen, maar kon het me wel voorstellen. Hij wilde me overigens ook alleen maar achterlaten als ik beloofde dat hij me ook weer op kon komen halen. Ik had namelijk bedacht om met het openbaar vervoer terug te gaan naar Maputo. Maar dat is vanaf dit punt van Mozambique niet echt handig, maar het leek mij eigenlijk wel spannend. Met name die eerste 20 km zandpad is niet makkelijk te overbruggen. Daarmee kwam dus ook het besef dat ik hier tot vrijdag echt vast zit. Ik kan hier werkelijk geen kant op.

Maar goed het is hier lekker, warm maar wel een beetje bewolkt. Eerst de “bouwplaats” maar even wat verkennen. Ik zit hier niet alleen, er zijn nog een paar gasten die hier voor het duiken komen. Ik denk dat ze mij nog niet helemaal kunnen inschatten met wat ik hier nu kom doen. Vandaag in ieder geval maar weinig. Lekker een strandwandeling gemaakt overheerlijke garnalen gegeten en na het eten lekker op de veranda met mijn eerste boek van deze vakantie. Het is hier malaria gebied en muggen zat, dus tegen half 10 maar onder de klamboe en naar bed.

Dinsdag 22 oktober
Wakker wordend in een enorme regen en onweersbui heb ik me nog maar eens lekker omgedraaid. Maar na wat spetters op mijn armen te voelen toch mijn bed maar uit. Er is weinig van lekkage te zien, maar goed ik was er nou toch al uit. Dus me weer lekker op mijn veranda in een heerlijke stoel gesetteld en verder met mijn boek. Tijdens een droge periode even de duin af naar beneden om wat te eten en daarna weer genieten van mijn boek en de dansende walvissen hier vlak voor de kust. Wat een schitterend gezicht is dat… Je hoeft hier de zee maar in te kijken en je ziet wel ergens iets boven water uit komen. Wat bijzonder.
Inmiddels is mijn eerste boek uit en heb ik besloten dit eerste stuk maar even aan de computer toe te vertrouwen. De buien worden gelukkig wat minder en de lucht begint wat op te trekken, maar inmiddels is het vier uur. Ik zeg tijd voor een drankje beneden.

In de bar kwam ik aan de praat met diverse mensen, waaronder de man van het bouwbedrijf George, de “klusjesman”van de lodge Dean en Marty de eigenaar van de tent. Ze wilden nou toch wel eens weten wat ik hier in deze uithoek te zoeken had. Toen ik vertelde dat ik voor het Ziekenhuis kwam snapten ze er helemaal niets meer van. Ik vertelde dat ik de volgende dag van plan was om er heen te lopen. Nu leek het me al wat ver, maar ja hoe kom je er anders…. Marty vond het echt te ver en charterde Dean om me weg te brengen en op te halen. Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Dus afgesproken voor morgen 10.00 uur.

Na een heerlijke maaltijd van inktvis tentakels en Prawn curry ben ik naar boven gegaan en heb nog lekker een uurtje zitten lezen op de veranda. Dit tweede boek is wel wat minder, maar ach…. eenmaal begonnen moet hij ook uit.

Ik denk dat KPN ook een beetje de weg kwijt is, heb de laatste 3 dagen al 21 berichtjes van ze gehad, welkom in Vietnam. Dat ligt toch echt nog een heel eind richting het oosten….

Woensdag 23 oktober
De laatste week is al weer ingegaan. Volgende week ben ik alweer thuis… Jee wat gaat dat snel.

En vandaag eindelijk stralend weer… de zon staat hoog aan de hemel, de temperatuur oplopend naar een 35 graden. Vanochtend ontbeten want het kon wel weer eens laat worden voor ik terug was. 10.00 uur precies stond Dean klaar om me weg te brengen. Het bleek meer dan 5 km te zijn. Afgesproken dat ik Dean wel zou bellen als ik er klaar ben.

Maar nu het Závora ziekenhuis. Het is een project van Doctors for Life, wat ondersteund wordt door geld en vrijwilligers uit Oldebroek. Onder andere Stichting Soda en Dokter Paul Zuidema hebben zich hier de afgelopen jaren hard voor gemaakt en heeft zich hier gesetteld in de binnenlanden van Mozambique om deze community gezondheidsvoorzieningen aan te bieden. Een dokterspost, ziekenhuis, laboratorium en apotheek. Helaas is Dokter Paulo zoals ze hem hier noemen van het voorjaar overleden en moet Dokter Anna (een duitse arts) het nu alleen verder doen. Ik was eigenlijk bang dat nu één van de grondleggers er niet meer was de spirit uit het project zou zijn. Maar dat is hier zeker niet het geval. Er staat hier een bijzonder project, keurig netjes en met diverse voorzieningen en mogelijkheden.

Na eerst een rondleiding door een van de locals heb ik Dokter Anna heel kort gesproken, maar ze heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Omdat ik geen tijd van haar en alle wachtende patiënten wilde gebruiken ben ik in de wachtkamer gaan zitten en gaan kijken. Hier heb ik ruim een uur gezeten. Nog even de achterliggende scholen bezocht en een blik geworpen op het gebouw ernaast waar heel groot Van der Ziel op stond. Dat hoort er duidelijk ook bij. Helaas Henkie, de tractor heb ik niet gezien…. Wat een mooi project wat ook daadwerkelijk bijdraagt aan de hele community daar. En alle respect voor dokter Anna en alle andere vrijwilligers die daar super werk doen. Al met al heb ik daar een uur of twee rondgelopen en toen bedacht dat ik toch het eerste stuk maar terug ging lopen naar de lodge. Zou wel zien hoe ver ik kwam.

De school was net uitgegaan en daar liep ik als zwaan kleef aan met een kleine 40 kinderen achter me aan. Lachen dat ze deden… Bij ieder hut bleven er weer wat achter en werd de groep kleiner. Ondertussen begonnen ze een ritme in hun handen te klappen, dus ik al lopende voorop mee doen, later werden er liedjes gezongen. Toen we nog met een groepje van zo’n 10 kinderen over waren werd er ook gedanst. Daar wilde ik een foto van maken en toen was het hek van de dam. Ze wilden allemaal op de foto en vooral henzelf terug zien. En al klappend, zingend en dansend waren we zo een uurtje verder. Onbetaalbaar deze ervaring, wat een cadeautje…. Toen de laatste afgehaakt was (die dus elke dag een uur heen en een uur terug naar school moet lopen) ben ik onder een boom gaan zitten. Het was inmiddels 13.00 uur natuurlijk op het heetst van de dag en heb Dean maar gebeld, ik moest toegeven dat het toch wel ver was. Toen hij me zag moest hij heel hard lachen.. Kon je nou niet dat laatste stukje nog lopen? Bleek dat de Lodge op een paar honderd meter om de bocht was…

Het water moet hier gehaald worden in grote emmers vele kilometers ver, de vrouwen (of de kinderen) doen dit. Ongelooflijk hoe die vrouwen al balancerend met een emmer van minstens 20 liter op hun hoofd lopen, maar ook rustig nog een soort van praatje met je kunnen maken. Een van de kids kwam haar moeder tegen en die moest zien hoe het fototoestel werkte. Dus ik foto’s maken en zij terug kijken, al maar met die emmer water op haar hoofd. Ongelooflijk.

Eerst met de mannen maar een drankje gedaan en een korte siësta gehouden. Had ik wel verdiend vond ik zelf. Daarna badpak aan en het strand op. Dit heb ik een uurtje volgehouden. De wind stond er stevig op met het gevolg dat ik zo’n beetje gezandstraald ben. Helaas staat er voor het snorkelen ook te veel wind en zijn er te hoge golven. Dus maar een plekje voor de veranda in de zon opgezocht weer lekker verder met m’n boek. Het zand er even afgespoeld en toen was het tijd voor alweer een diner. In de bar alleen maar personeel. De rest van de gasten zijn weer vertrokken. Ik raakte met Jill de manager van de tent in gesprek over Dokter Anna en later nog heel veel andere onderwerpen. Jill moet morgen van Tofo voor een meeting en vroeg of ik het soms leuk vond om mee te gaan, dan had ik de tijd van de meeting om rond te kijken daar en nog een ander deel van Mozambique te zien. Uiteraard heb ik daar ook Ja op gezegd. Dus morgenochtend om 9.00 uur klaar staan. Na nog een paar drankjes maar afgehaakt anders wordt dat morgenochtend niet wat.

Donderdag 24 oktober
En alweer een mooie dag. Wat een heerlijke plek om te zijn. Tenminste als je van rust houdt. Wat de walvissen betreft die heb ik na de eerste dag niet meer gezien, dus denk toch dat het meer een Lucky shot was. Door de weersverandering is de zee een stuk rustiger geworden, maar helaas nog te onstuimig om te snorkelen.

Maar vandaag dus een dagje op pad met Marty en Jill. Via Inhamane waar we even bij de bank langs moesten en bij een garage langs om een startmotor te laten maken die kapot is. Hoewel een garage kan je het eigenlijk niet noemen een hokje met een smeerput. Een takel via een buis tussen twee takken en een handjevol gereedschap. Na uitleg hebben we de startmotor achtergelaten en kunnen we op de terugweg weer oppikken.

Dus verder op naar Tofo. Dit is echt een toeristen plaats in Mozambique. Ik wist niet dat het bestond. Een mooi strand, overal restaurantjes en winkeltjes en heel veel verkopers op straat. Zoveel om gek van te worden. Waar je ook loopt ze komen achter je aan. Ben echt blij dat ik in Zavora zit en niet daar. Wel een souvenir hier op de kop getikt. En in een hotel zitten eten die net 10 dagen op was. Best chique en prachtig uitzicht over de baai. Verrassend genoeg zaten hier alleen Nederlanders. Nog even wat door het dorpje heen gewandeld maar ik werd echt gek van het gejengel van die verkopers. Tegen twee uur waren Marty en Jill ook weer klaar en zijn we weer vertrokken. Op de terugweg dus weer langs de garage waar onze startmotor al weer klaar lag en het nog deed ook. De bobine was vervangen voor een andere tweede hands. Voor 12 euro klaar…

Er moesten nog citroenen gescoord worden op de markt. We hadden 10 kg nodig, maar kennelijk is er een gebrek aan want we hebben op de hele markt maar 4 stuks kunnen vinden. Ja dat is ook Mozambique, je krijgt niet altijd wat je wil. Heel veel bijzonders weer gezien onderweg. En zo ook de begraafplaatsen van hier. Bij elke paar huisjes ligt wel een klein begraafplaatsje. Hier niet de stenen hopen, maar een mooie witten marmeren dekplaat met een wit kruis. Die zie je dus door het hele landschap heen. Niet één centrale voor de regio, maar overal bij huis.

Onderweg is ons ook nog een schildpad aangeboden. We zijn zo boos geworden op die man, maar wat doe je eraan. Helaas helemaal niets. Zou je hem kopen en loslaten, dan vangt hij zo weer een nieuwe om aan geld te komen. Dus we hopen maar dat hij ze niet kwijt gaat raken. Het rare van dit land is, is dat er heel weinig dieren zijn. Niet in het wild althans. Ik heb me laten vertellen dat dit in de jaren durende oorlog is gebeurd. De mensen hadden hier zo’n honger, dat ze zo’n beetje alles wat eetbaar was op hebben gegeten. Het is echt verbazingwekkend hoe weinig levends je hier ziet lopen, alleen een paar geiten en wat kippen.

Tegen vier uur weer terug van de trip, even lekker relaxen met een boek in de zon, dat hoort er natuurlijk ook bij. Tegen zeven uur weer naar beneden voor mijn laatste diner hier, gezellig met Jill, de Tsjechische duikinstructrice en twee duikers uit Canada. En dan morgen als het goed is komt de chauffeur me weer oppikken. Al hoewel dat nu op losse schroeven staat. Rik belde me namelijk net of hij echt moet komen. Ik heb nu nog niets anders geregeld omdat de chauffeur er op stond dat ik tot vrijdag bleef en hij me op zou komen halen. Maar dat heeft hij kennelijk niet op het kantoor geregeld of zo. Nou maar even afwachten hoe dat afloopt. Ik kom wel thuis hoor…

Vrijdag 25 oktober
Het wordt een spannend dagje, komt hij of komt hij niet. Het leuke van op de onbewoonde wereld te zitten is dat je compleet afgesloten bent van alles en iedereen om je heen. Lekker rustig. Je kan je weinig druk maken over wat er allemaal op afstand gebeurd. Je hebt alleen het hier en nu.

Nadeel is dat als je weer terug wil naar deze bewoonde wereld je toch op één of ander manier contact zou moeten hebben met iemand. En dat lukt vandaag dus niet… Ik blijf in de onzekerheid van komt de driver van Rik nou wel of niet. Op smsjes wordt niet gereageerd, dus ik denk niet dat die aankomen. Ook op een telefoontje niet. Dan komt er tegen 11 uur een vaag berichtje via iemand van de receptie. Er heeft iemand voor me gebeld, en ze moest doorgeven dat hij of zij Maputo heeft verlaten. Ja wat moet je hier nou mee, hoe laat dan, en wie dan enz enz… Het is zeker zeven uur rijden vanaf Maputo. Nou ja wachten dan maar. Als hij vandaag niet komt dan kan ik altijd morgen plan b en c die er inmiddels zijn inzetten. Gaat denk ik wel wat meer geld kosten, maar goed zoals ik al eerder zei, ik kom er wel. Het is inmiddels half 4 en er is nog niemand… Maar ik kan ook niet echt wat ondernemen want stel dat hij wel ineens op de stoep sta en in lig net in zee om te snorkelen ofzo. Dus mijn 3e boek maar uitgelezen. Een heerlijk boek over een moord op een toeriste op Curaçao. Wel heel spannend en leuk dat je weet waar al die plaatsen zijn die in het boek voorkomen.

Nog een lekker tijdje in de zon gezeten, nog maar een keer heerlijke prawns voor de lunch. Stukje gewandeld. Nog maar weer in de zon… Maar wel ongelooflijk genoten van een ware Walvissen show die hier opgevoerd werd. Eerst dachten we dat er boten aan kwamen door het water, maar hoe dichter ze bij kwamen hoe duidelijker het gespring werd. Wat een waanzinnige beesten.

Zijn jullie ook benieuwd naar plan b en c?? Oké plan b is om morgen vanaf hier een vlucht te nemen naar Maputo. De Canadezen vertrekken morgen naar het vliegveld en daar kan ik met meerijden dan naar Imhambane. Maar of er ook een vlucht gaat morgen, dat heb ik nog niet kunnen checken. Plan c is om met Dean mee te gaan, die gaat overmorgen ’s nachts met de auto terug naar Nelspruit in Zuid Afrika niet zover van het Krugerpark. Dus Rik en Lily zouden me dan zondag daar op kunnen pikken voor onze 2 dagen Krugerpark. Maar goed zover is het nog niet. Eerst de rest van de middag maar afwachten of hij komt of niet….

Om kwart voor vijf was hij er dan toch. Snel uitgecheckt en op weg terug naar Maputo. Hij heeft nu zijn twee zoons meegenomen, die ook geen Engels kunnen. :)
Onderweg gestopt bij wat stalletjes, hij moest inkopen doen voor zijn collega’s. Dus hij vroeg wil je ook iets, dus ik zei ja 3 coconut. Hij had het over 300. Dus ik geef hem 300 Metical, wat ik al wat veel vond voor 3 kokosnoten. Maar goed ook niet verder nadenken. Die achterbak werd me toch ingeladen met spullen… rijst, citroenen, aardappels, sinasappels en heel veel kokosnoten. Dus toen hij weer terug in de auto kwam zei ik waar zijn mijn 3 kokosnoten? Drie? Ja drie… Nee voor 300… Blijkt hij het niet goed begrepen te hebben heeft hij meer dan 6 jutezakken vol met kokosnoten gekocht. We hebben er heel hard om gelachen, nu nog maar weer zien ze kwijt te raken. Verder nog even een snelle plaspauze gehouden en door, best grappig om nu Mozambique by night te zien. Is weer heel anders. De kleine winkeltjes van overdag zijn allemaal omgetoverd tot kleine barretjes. Grappig om te zien.

Tegen kwart voor 11 dan eindelijk terug in Maputo, ik heb 1 zak kokosnoten uitgeladen voor Lily. De rest moet hij maar zien kwijt te raken… Even snel dit verhaal posten en dan lekker slapen.